Sayın, stüdyo merkezli, fiziksel çalışmaya yatkın olduğunu ve uzaktan eğitimi bir eksiklik olarak gördüğünü söyleyerek sözlerine başladı. “Her öğrencinin bir masasının olmaması kabul edilebilir bir şey değil. Üniversite sadece öğrenilen eğitim görülen bir yer değil. Çoğu şeyin ilkinin yaşandığı yer. Hayatı anlamak kavramak, fikrinizin oluştuğu yer. İndirgemeci bir eşitlik anlayışı çok yanlış. Çok büyük bir eksiklik olduğunu düşünüyorum.” “Yeni normal olarak adlandırılan cinlerimi tepeme çıkaran bir şey, yazık bir şey. Dolayısıyla izleyebildiğim kadarıyla çalışmalarla, ortaya çıkan sonuçlarla düşüncelerim güçleniyor. Teorik derslerin dijital olarak yapılabilmesi mümkün. Ama projenin bu şekilde yapılabileceği konusunda endişelerim var… 20 li yaşlarını süren insanların kendi kozalarının içerisine sıkışıp kalmaları üzerinden çok tehlikeli. Bir flanör üzerine konuşmak mimarlık eğitiminin tahayyülünü dinlemekle gezgin haline getirmesi arasında fark var. Mimarlığı küçücük bir yere sıkıştırmak gibi görüyorum. Bence temas eğitim için gerekli.”

​

Peki temas yoksa ne yapmalı bunu dijitalleştirmeli mi sorusu Melike Altınışık’a yöneltildi. “Bir yandan evet dijital araçlara yatkın bir yönüm var fakat Nevzat Bey’e katılıyorum. Stüdyo birlikte yaşayarak gerçekleşmeli. Dijital ortamda bir araya gelişlerimiz zihinsel olarak bir araya geliyoruz. Zihinsel bir yolculuğa başlıyoruz. Düşünceleri mimarlıkla geliştiriyoruz, düşünceyi anlatım şeklimizi dijital programlar kullanarak sağlıyoruz. Dijitali bir araç olarak kullanıyorum ama hayatımı kolaylaştırmak için kullanıyorum. Benim için kalemden farklı değil. Dijital ortamlar düşüncenin üretildiği değil sergilendiği yerler.” Semra Uygur ise bu konudaki görüşlerini şu sözler ile aktardı: “Aslında uygulamalı beceri edinmek, gezmek önemli bir parçası. Bilerek gezmek daha öğretici bir ortam. Yarışmada da mimarlık mekanına ilişkin talep ettikleri şey özgürlükle ilgili. Özgürleşebilen bir ortam. İçinde bulunduğumuz ortam içinde bulundukları ortama mahkum kılan bir ortam. Uzakların yakın olması sözel işlev için olabilir ama mimarlık eğitim mekanlarının da öğrencilerin ufkunu açan bir durum olması mimarlık eğitiminde önemli bir durum. Bu süreci olumluyor olmak sürecin bitmesinden sonra bu eğitim mekanlarını daha da arttıracağı korkusuna kapılıyorum. Bütün eğitimler özgürlük mekanları ister. Mimarlıkta bu mekanlarda okumak öğrencinin ufkunu açıcı hedefler gösteriyor.”

Daha sonra Ömer Selçuk Baz “Bu mecra, bu dünya ancak destekleyici olarak kullanılır asla kendisi olamaz. Bir anlamda avantajlı bir an. Gidip bir yerlere bakmak, yalnız başına kalma durumunun tekrar masaya yatırılması… Bütün pandemi sürecinde sonuçta fiziki mekana dair iş yapıyoruz. Mekansız bir mecradasın mekanı tahayyül ediyorsun. Çok karışık. Kendi adıma hayatımın en önemli üretim dönemiydi. Kendi başına olma, kendi zamanını yaratma dönemiydi. Küçük bir tavsiye bu olabilir. Verimli bir şekilde bu süreci kullanmak gerekir.” sözleri ile konu ile ilgili görüşlerini ve deneyimlerini aktardı. Ekip bu konular üzerinde tartışmalara devam etti. Zaman zaman iki dost arasında gergin anlar yaşandı. Tartışmalar bu hız ile ilerlerken Semra Uygur’un izleyen öğrencilere ne hissettiklerini sorması ile yorumlar yığıldı. Neslihan Şık’ın sürenin bittiğini söylemesi üzerine Nevzat Sayın’ın süreyi uzatma önerisine rağmen ekibe yöneltilen sorulardan bir kaçı yanıtlanarak panelin sonuna gelindi.